περί αρχι τεκτόνων

από το μολύβι και το πενάκι
στη φωτοσοπιά και το taxis

μετά από 20 χρόνια προσπάθειας προσαρμογής
από το μολύβι (ως μέσο σχεδίασης), σ΄ένα ογκώδες ηλεκτρονικό ποντίκι
από την ελεύθερη σχεδίαση, στη πληκτρολόγηση εντολών
από την αρχιτεκτονική σύνθεση, στη χρήση εντολών κλωνοποίησης και επανάληψης

καταφεύγουν τελικά στο taxis, ως άλογοι λογιστές, ως διεκπαιρεωτές λογιστικών εργασιών,
που αφορούν σχεδόν αποκλειστικά πλέον το αντικείμενό τους

καταφεύγουν τελικά στην αρχιτεκτονική της φωτοσοπιάς
της τεχνητής ωραιοποίησης (σε βαθμό αλλοίωσης) της πραγματικότητας και των προτάσεών τους,
στη χρήση κοινών διαφημιστικών κλισέ (για να γίνουν έυπεπτα τα έργα τους)
στη χρήση εφέ λογισμικών επεξεργασίας εικόνας (προσπαθώντας να προσδώσουν πνευματική ανάταση)

συντασσόμενοι και ενστερνιζόμενοι ένα συντεχνιακό πλαίσιο αυτοπροστασίας τους,
που τούς απομακραίνει από την ζώσα πραγματικότητα

πολύ μακριά από την βιωματική αρχιτεκτονική
(μιάς κληρονομιάς χιλιετιών, που τα υπολείμματα της  θαυμάζονται μέχρι σήμερα),
που έσβηνε  σταδιακά επί δύο αιώνες, και που σήμερα αναπαράγεται μόνο σε εγχειρίδια

πολύ μακριά απ΄την ανθρώπινη διάσταση

νοιώθω σαν κεκλιμένος γέροντας φορτωμένος μ΄ένα παλτό,
που άν δέν σκουντουφλήσω στο μπετονένιο παρτέρι που με περνά σε ύψος,
ίσως βρεθώ σε μιά παραδείσια τοποθεσία,
όπου τα υπάρχοντα δένδρα αλλάζουν σχήμα, μέγεθος και θέση σε κάθε μου βήμα,
περιμένοντας κι εγώ μια κλήση στο κινητό για κάποια θεϊκή λύση

με αφορμή τους τελευταίους αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς για την θεσσαλονίκη